Zo bedenkende wat ik ging schrijven moest ik even denken aan een gouwe ouwe TED-talk die veel in me raakte. Op zich zou ik het boek ook eens uit kunnen lezen: Andrew Solomon - Love, no matter

Daags nadat ik onderuit geschoffeld was had ik al vrij snel voor ogen dat ik op niveau wil terugkeren qua fietsen, werken en leven. Het hebben van doelen helpt voor mij. Eigenlijk is dat in alles. Ik moet me alleen wel maximaal kunnen vinden in het doel.

Ik word best wel getraind in geduld op het moment. Iets wat ik normaal al had, maar nu toch wel in extremis op de proef gesteld wordt. Het liefste zou ik morgen net als Yvonne gaan fietsen in de Dolomieten en met haar op vakantie zijn, de eerlijkheid gebied me echter te zeggen dat

Vandaag las ik een column van de Volkskrant (getipt door Merijn) waar ik net weer aan moest denken.

Vandaag ben ik bij Rianne gebracht door Yvonne. Nu kan zij even op vakantie en kan ik nog met een gerust hart beter worden.

Zo de hele dag door probeer ik wel e.e.a. op te pakken en te trainen om weer de oude te worden, maar het valt me op dat er toch elke dag weer een vermoeidheid over me heen hangt. Die kende ik niet voor het ongeluk.

Vandaag heb ik ook de MTB even uitgelaten (5km wederom) en in de sportschool geroeid.

Ik heb zojuist de stadsfiets onder mijn kont mogen trekken. Need to say

Ik heb al eens eerder geschreven hoe blind ik eigenlijk ben voor de ware rijkdom in mijn leven, maar het uit zich nu weer op alle fronten.

Vandaag merkte ik bij het doen van mijn traininkjes dat ik na de stoomwals van gisteren goede vooruitgang heb geboekt :).